To Love And Back - muziekvoorstelling over liefde

Toen ik dertig werd, wou ik dat niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Niet dat ik de wereld zou teisteren met een schreeuwerig uitgemolken verjaardagsfeestje, maar het mocht wel iets meer zijn dan in de zetel een fles bubbels klaren. Ik wou mezelf uitdagen om eens iets nieuws te doen. Voor mezelf. Artistieke ontplooiing meets 'gewoon zin in'. Dat idee spookte al een tijdje door mijn hoofd en toen ik de quote "liefde is een veldslag, liefde is oorlog, liefde is opgroeien" las, werd ik geïnspireerd om een voorstelling te maken over de liefde: over verliefdheid en obsessie. Twee uur lang alleen op het podium staan, dat kon naar mijn gevoel wel tellen als overstap naar de nieuwe tramlijn.

Twee op de drie liedjes gaat over de liefde

Wie goed naar popmuziek luistert, merkt dat meer dan twee op de drie liedjes over de liefde gaat. Materiaal genoeg om uit te kiezen, vol mooie melodieën en pakkende teksten. En - zo bleek - wanneer je goedgekozen radiohits in een bepaalde volgorde zet, krijgen ze nog meer betekenis. Ik vulde de set aan met enkele eigen nummers en schreef twee nieuwe songs om het verhaal compleet te maken.

De zitjes in de theaterzaal liepen vol en ik nam mijn publiek mee on a journey ... To Love And Back.

Everytime I write music

Tot dan was ik steeds ofwel pianist, ofwel zanger van een band. En aangezien ik alleen op het podium zou staan, wou ik vooral niet twee uur vasthangen aan mijn piano. Niet die dag. Daarom componeerde ik de muziek eerst in de studio en koos ik nadien welke stukken ik live zou brengen en welke stukken ik vanuit de regie zou laten afspelen. Op die manier kon ik ook heel wat andere instrumenten laten meelopen. Een band op een USB-stickje dus, maar aangevuld met live piano, want uiteraard was het niet de bedoeling om er een karaoke-avond van te maken.

Everytime I write music
I try to express a part of me that I haven’t expressed before
I want people to feel an emotion, I want them to smile or cry
Just like I did

Everytime I write music
I want them to understand who I am
That's why the music is me
And I simply am ... music

Zo opende het concert. Mijn stem uit de studio klonk door de boxen, terwijl ik in de coulissen nog een slok water naar binnen goot, eens nadacht over 'hier heb je anderhalf jaar aan gewerkt ... go for it' en vervolgens gezwind het podium opstapte om mijn allereerste single 'Taking Control' te brengen in een herwerkte versie.

Nog geen uur voor het doek opende, sjeesde ik met de wagen terug richting Gent centrum

Maar wat ik vooral voelde tijdens die intro was een bang hartje dat met hevige tred in mijn keel bonsde. Enerzijds door de adrenaline, omdat het wel een enorme kick gaf om alleen met een voorstelling op het podium te staan, maar anderzijds ook uit oprechte vrees. Vrees dat er iets fout zou lopen en ik het dus alleen zou moeten oplossen als enige persoon op het podium. Nog geen uur voor het doek opende, sjeesde ik namelijk nog met de wagen terug richting Gent centrum omdat een van de projecties niet volledig overgezet was op de regie-laptop en er dus zo'n 20 minuten voorstelling ontbraken. Gelukkig hadden we het probleem opgemerkt tijdens de generale repetitie die namiddag en was er nog tijd om een oplossing te zoeken.

Go for it

Enfin ... Taking Control dus. Daar begon de voorstelling mee. Ik aan de piano en beetje bij beetje meer backing vocals, instrumenten en flarden uit de videoclip. "Applaus, oef ... we zijn écht begonnen", klonk het in mijn hoofd. Ook het tweede nummer was er eentje van mijzelf, waarbij de gitarist op het projectiedoek verscheen en ik al direct even weg kon stappen van de piano. Het was voor iedereen duidelijk: die dag zou ik tonen wat ik in mijn mars heb.

Om de gekozen nummers duidelijk van elkaar te onderscheiden, deelden we de voorstelling in in zes fases uit een relatie: verliefd worden, een lastige periode doormaken, uit elkaar gaan, elkaar terugvinden ... Elk van de fases werd ingeluid door een stukje zelf gecomponeerde, instrumentale - soms filmische - muziek. Voluit voor drama gaan, heerlijk vond ik het. En toen we de muziek aanvulden met krachtige visuals was het plaatje compleet, want het voordeel van alles in de studio voor te bereiden was dat we konden werken met projectie die volledig synchroon liep met wat er op het podium aan het gebeuren was en het gaf me de tijd om ongezien zeven kledingwissels in te bouwen in de set. Maar we gingen een stapje verder, met filmopnames van backing vocals en dansers ... ach ja, én we namen een koor op. Je wordt maar één keer 30, toch?

Dus daar stond ik dan, met een glimlach van oor tot oor toen het laatste nummer vanzelf begon te spelen en ik het publiek nog één keer hoorde meezingen. Blij met wat we toch maar even hadden klaargespeeld in de maanden voordien. Blij dat het mij gelukt was in mijn ééntje. Blij met de twee piano's die we in 3D hadden uitgetekend en vervolgens op maat hadden laten maken. Blij met zoveel zelfgecomponeerde muziek. En blij met soms adembenemende visuals die net uit een Vegas-show waren overgewaaid. Blij dat ik muziek kan maken. Gewoon ... blij.