Coverboy - coverband à la carte

Ik, drie weken voor de eerste corona-lockdown, tegen een 40-tal Belgische en Nederlandse muzikanten: "welkom op deze audities voor Coverboy, een party band die vanaf deze zomer moet zorgen voor heel wat energie op het podium!" Niet dus. Met een ietwat vertraagde start, maar met allesbehalve verminderde goesting, werkten we de voorbije jaren hard aan dit project.

We doopten de band niet voor niets tot een 'high energy partyband'

Ik denk dat we er misschien wel harder aan hebben gewerkt dan aan gelijk welk ander project dat ik tot nu toe heb opgezet. Maar het is dan ook gewoon erg leuk om in de studio te kruipen en aan Coverboy-nummers te werken. Soms zelfs een beetje therapeutisch. Tonnen energie krijg ik ervan. We doopten de band niet voor niets tot een 'high energy partyband'. We starten telkens van gekende pop en dance songs en geven ze dan nog een extra tikkeltje punch en dansbaarheid. Zalig!

En als we spontaan beginnen te dansen in onze studio bij het beluisteren van de finale demo, dan weten we dat het goed zit!

Het kriebelde

Na het releasen van mijn eerste album en het touren met mijn band, besliste ik om enkele jaren te focussen op akoestische optredens: ik alleen aan de piano met mijn eigen nummers. Even een stapje terug, maar tegelijk ook een gigantische leerschool, want je hebt natuurlijk geen lekkere basdrum of vette gitaarsolo om je vooruit te duwen in een nummer als je daar alleen zit met enkel je achtentachtig pianotoetsen. Al snel begon het toch weer te kriebelen. Zo lekker krachtig en ietwat bezweet op het podium staan, die rush ... dat miste ik toch meer dan ik in eerste instantie wou toegeven.

Being on stage is magic. There's nothing like it. You feel the energy of everybody who's out there. You feel it all over your body. — Michael Jackson

Uiteindelijk besliste ik om rond mijn dertigste verjaardag een concert in elkaar te steken met heel wat backing tracks, aangevuld met live piano. Die tracks, die een soort van half opgenomen nummer zijn waarin je enkel nog de toeters en bellen hoort die de andere instrumenten ondersteunen, maakte ik zelf en voor het eerst merkte ik hoe zalig het is om in de studio alles goed voor te kunnen bereiden. Hoe leuk je arrangement kan klinken als je niet enkel met live instrumenten werkt op het podium, maar de mix maakt met studiowerk.

Eén doel: een goed feestje, elke keer opnieuw.

Ja, dat smaakte naar meer. En dat 'meer' kwam er redelijk snel in de vorm van een nieuwe coverband die maar één doel heeft: een goed feestje bouwen, elke keer opnieuw. Was er wel nog één dingetje: de setlist. Want 't is niet omdat ík een nummer graag hoor, dat iedereen dat graag hoort. En dat probleem wou ik te allen tijde vermijden.

Na heel wat puzzelen en hitlijsten doorscrollen kwam daar de marketeer van ons bedrijf (a.k.a. mijn man): "als we de mensen nu eens zelf laten kiezen? Niet 'on the spot', maar op voorhand ... uit een paar opties. Een beetje zoals in de krantenwinkel: lezen ze liever Dag Allemaal, een sportblad of National Geographic?" Love him. En zo geschiedde.

De analogie met die roddelblaadjes bleef zo hard hangen, dat we heel het concept daarrond bleven opbouwen. We maakten zeven setlists van telkens 30 minuten en propten die boordevol heerlijke sounds en superbekende hits. Noem het maar de verschillende katernen binnenin één magazine dat elke week of maand bij je in de bus valt. En iedereen is vrij om te kiezen welk stukje hij het liefste leest! Lekkere housy dance zoals je die op de festivals hoort, heerlijk zoete girly pop waar je spontaan gaatjes van in je tanden krijgt, het beste wat de jaren '90 te bieden heeft, enzovoort. Allemaal verschillende 'packs' waaruit kan gekozen worden, telkens je ons boekt.

Covermodel voor één dag, jep ... that's me!

En als kers op de taart hoort er bij dit concept natuurlijk ook een heus Coverboy-magazine. Want hoe kunnen we nu géén eigen magazine hebben als het concept net daarrond is opgebouwd? Hoe kan ik niet de Coverboy zijn van mijn eigen magazine als de band zo heet? Covermodel voor één dag, jep ... that's me! En wat een memorabele dag was dat!

Met een make-up artieste in een professionele fotostudio, voor het eerst eens niet zelf vlug geregeld met kennissen, maar gewoon geboekt en klaar. Ik kon de hele wereld aan. "Lipjes getuit ..." je weet hoe het gaat. En daarna met een mobiele studio voor het gerechtsgebouw in Gent. Mooie herinneringen. Vogue mag mij altijd bellen!

Terug naar het podium

Uiteindelijk duurde het zo'n anderhalf jaar voor ik na de audities op het podium kon stappen met mijn nieuwe band. En dat voelde heerlijk. Ondertussen hadden we wel al video-opnames en een mini-optreden bij Leen Demaré op Nostalgie achter de rug, maar voor het eerst de intro horen, het podium opstappen en 90 minuten lang alles geven ... ja hoor, dat had ik gemist! Daar was het gevoel ineens helemaal terug.

Weet je waarom ik zo graag op een podium sta? Omdat het telkens weer een beetje anders is. De muziek klinkt net wat anders, het publiek reageert anders ... elk optreden begin je weer helemaal opnieuw. En dat is met Coverboy nog eens extra hard zo. Alleen aan de piano heb ik alles onder controle, maar als daar plots een onverwachte drumfill komt die niet zo was gerepeteerd of als onze geluidstechnieker de bas net ietsje harder zet, waardoor je de beat van de muziek door je hele lijf voelt gieren ... dan weet je dat het écht is.

Dan word ik vooruitgeduwd door mijn zalige muzikanten.

En dan ga ik nog een versnelling hoger.