Een eigen nummer van begin tot eind: Until The Battle Is Over

All is fair in love and songwriting — Norah Jones

Dat ik bebloed opgejaagd zou worden door een drone in een groot en donker bos had ik niet verwacht.

Dat moet ook mijn lief gedacht hebben toen hij een liedjestekst aan het schrijven was aan een door palmbomen omgeven zwembad in de Dominicaanse Republiek. Dat ik 8 jaar later midden in de nacht bebloed opgejaagd zou worden door een drone in een groot en donker bos had ík - noch hij - alvast niet verwacht.

Tja, ... van het één komt het ander? Toch is het gebeurd en het gevoel dat ik krijg als ik de beelden terugzie is met geen woorden te omschrijven.

Songwriting

Until The Battle Is Over is het eerste nummer dat we in het buitenland hebben geschreven, zonder studio en zonder piano, maar wel gewapend met een iPad en de apps Notes en GarageBand. Want ja, een demo maken met 2 vingers op een touch screen piano en vervolgens onder de lakens een zanglijn opnemen: we did that. Dit nummer heeft letterlijk én figuurlijk al een hele lange weg afgelegd.

Better brace yourself, we ain't gonna quit or hide
We fight 'til the battle is over

Fueling the fire in the night o' brightest light
We fight 'til the battle is over

Eén ding is wel gebleven: de drive die we vanaf het begin al bij dit nummer voor ogen hadden. Het gevoel dat je elke strijd die op jouw pad komt aankan. Maar vooral het intense 'hell yeah'-gevoel waarvan heel het nummer doorspekt is en dat we meer dan eens vergeleken met de grote vechtscène uit Braveheart. Mel Gibson, als je deze blog leest: deze is voor jou! Er waren zelfs ooit concrete plannen om de muziekvideo voor dit nummer te gaan opnemen in de Schotse Highlands, maar daar had de film dan weer niets mee te maken. Even terzijde.

Met de band brengen

Het triomfantelijke gevoel dat we in het nummer wilden vastleggen, overmeesterde me nog meer toen ik het voor het eerst met mijn live band mocht brengen.

We are gonna be victorious

Wat klonken die woorden nog lang na in mijn hoofd, want het publiek was - voor ons toch wel een beetje onverwacht - laaiend enthousiast over dit nummer. We hadden het die dag opgenomen in de setlist als kleine verrassing. Om het eens voor publiek te testen. En toen werd het plotsklaps het beste nummer uit de set. Toch bleef het daarna zo'n vijf jaar in de kast liggen.

Nu, niet echt ... want ondertussen had ik 'the originals' uitgewerkt: een akoestische set waarmee ik in heel wat muziekcafé's en zomerbars kon optreden in Vlaanderen en Nederland. Tijdens die sets breng ik herwerkte piano-versies van mijn eigen nummers. Daar had ik het nummer dus nog wel regelmatig gebracht, maar niet meer met alle onversneden kracht die in het nummer verscholen zit.

In de opnamestudio

Ik stond vol dankbaarheid te luisteren naar de filmische strijkers die zorgden voor een epische ondertoon in mijn nummer.

Fast forward 5 jaar: daar sta ik plots op een zomerse dinsdagavond vanuit de control room in de opnamestudio te kijken naar hoe enkele muzikanten letterlijk leven blazen in de melodie die ik zoveel jaar eerder met die twee vingers na een all-you-can-eat-buffet inspeelde op mijn hotelkamer.

De dag erna stond ik op dezelfde plek vol dankbaarheid te luisteren naar drie jongedames die met filmische strijkers zorgden voor een epische ondertoon in het nummer. Mijn nummer.

Until The Battle Is Over had dan wel vijf jaar in de kast gelegen, maar net als een goeie whisky had hij alleen maar liggen rijpen om nog intenser te worden van smaak (en nu stop ik met de Schotse referenties, beloofd!). Ik was blij dat ik het niet direct na het schrijven had opgenomen. Het gaf me tijd om na te denken hoe ik het nummer écht wou invullen. Het was mooi ouder geworden.

Het zou echter nog eens twee jaar duren voor ik het eindresultaat aan de wereld liet horen.

Videoshoot!

Ik ga er niet om liegen: de opnames van deze videoclip waren echt crazy. We hadden drie opnamedagen en elke seconde voelde ik me een echte badass. Nu ja, kan ook aan het 'undercover agent' thema gelegen hebben, natuurlijk. Ik de nieuwe James Bond? Je doet me blozen.

Als je midden in de nacht in een bos staat en je hoort het dreigende geluid van een drone in volle vaart op je afkomen is dat kicken.

De hoogtepunten bij het filmen wisselden elkaar af. Ik kan het je verzekeren: als je in een bos staat dat overspoeld is met een rode gloed, midden in de nacht, omringd door crew, en op een bepaald moment hoor je het dreigende geluid van een drone die in volle vaart op je afkomt. Dat is kicken. En als hij niet veel later achter je aanzit in een vluchtscène tussen de bomen en je voelt de wind al het stof rondom jou doen opwaaien. Kicken. En als je dan een half uurtje later uit de make-up komt en jezelf onder het bloed ziet, alsof je recht uit een Marvel actiefilm komt. Kicken.

Maar ook als je de week nadien de eerste teaser binnenkrijgt, waarin je vastgebonden op een stoel de vlammen in slow motion om je heen ziet opwaaien, dan is dat kicken.

Enfin, ik laat je vooral zelf oordelen. Hieronder stel ik hem alvast met erg veel trots aan je voor: dé videoclip van Until The Battle Is Over.